Powitaliśmy Nowy Rok... kolejny bez Filipka

Oj, długo mnie nie było ale tak jakoś nie umiałam ostatnio nic mądrego sklecić. Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę to w kółko piszę o tym samym i być może nie którym robi się tu już nudno. Ciągle tylko mam masę żalu, jestem  załamana, przepełnia mnie tęsknota. Moje matczyne serce po prostu pęka z bólu.

Czasami chciałabym aby wszyscy cierpieli razem ze mną. Niestety tak nie jest i to jest zupełnie normalne. Świat się nie zatrzymał. To tylko ja stanęłam w miejscu.

Nadal mam gorsze i lepsze dni  i myślę, że tak już zostanie. Ciągle te same pytania bez odpowiedzi. Zdarzają się przepłakane wieczory. Jest mi wtedy tak bardzo źle. Teraz mam właśnie taki ciężki okres. W listopadzie minął rok jak pożegnałam mojego synka. Potem był Mikołaj, święta, wczoraj sylwester a w niedziele Filipek skończyłby 7 lat. Chodziłby teraz do pierwszej klasy.

Ogólnie funkcjonuję normalnie. Potrafię się śmiać i na zewnątrz wygląda, że jest wszystko dobrze ale to co siedzi we mnie, tylko ja wiem. To jest taka maska którą nauczyłam się zakładać.

Czasami zamykam oczy i obraz Filipka zamydla mi się. Wtedy zastanawiam się czy to był sen, czy on istniał naprawdę? Potem otwieram oczy, patrzę na zdjęcia i palącą się świeczkę i dociera to wszystko do mnie. Czasem zamykam oczy i widzę go wyraźnie, słyszę jego rozbrajający śmiech, czuję go. Takie to dziwne.

Tak bardzo go kocham, tak bardzo mi go brakuje.

Wczoraj powitaliśmy Nowy Rok. Następny rok bez Filipka.

Ciężko...

Ze swojej strony życzę  wszystkim wszelkiej pomyślności w Nowym Roku. Niech Wam przyniesie miłość i spełnienie wszystkich marzeń. No i przede wszystkim życzę zdrowia, bo to ono jest najważniejsze.